Koszyk

ilość produktów: 0
suma: 0.00 zł
zobacz koszyk


Książka

UWAGA!!!

Uprzejmie informujemy, że  do odwołania wysyłki z księgarni robimy tylko  w poniedziałki. Odbiór osobisty możliwy jest tylko w poniedziałki w godz. 9-14-ta.

Witamy w Wirtualnej Księgarni Wydawnictwa Sic!. Znajdą w niej Państwo pełną ofertę książek wraz z wyczerpującą informacją o każdej z nich

 

Dla Państwa wygody książki zostały pogrupowane w kategorie pozwalające odszukać tę część oferty, która szczególnie Państwa interesuje. Pomocą służy też wyszukiwarka ułatawiająca znalezienie określonego tytułu bądź książek określonego autora.

Zatem koszt zakupu wyniesie: cena książki (lub książek) + 16zł (płatność elektroniczna) lub + 20 zł (za zaliczeniem pocztowym). Jeśli zaś wybierzecie Państwo odbiór osobisty (w naszym biurze w Warszawie), prosimy o telefoniczne umówienie się na odbiór lub mailem na adres sprzedaz@wydawnictwo-sic.com.pl. Istnieje wtedy możliwość płatności internetowej, gotówką lub kartą.

Przy zamówieniach o wartości powyżej 250 zł (bez kosztów wysyłki i pobrania) koszty wysyłki i pobrania pokrywa Wydawca. 

Ewentualny zwrot możliwy wyłącznie po dostarczeniu oryginalnego paragonu fiskalnego.

 

W związku z planowanym zamknięciem Wydawnictwa Sic!  z dniem 31 lipca 2023 r., proponujemy zakup naszych ksiązek z rabatem 50%.

Zamówienia proszę kierować na adres sprzedaz@wydawnictwo-sic.com.pl.  Zamówienie zostanie policzone z rabatem.


Przemysław Dakowicz
Rok wydania: 2016
Wydanie: pierwsze
Format: 135x205 mm
Opracowanie graficzne: Jacek Malik
Oprawa: miękka ze skrzydełkami
Liczba stron: 296
ISBN: 978-83-65459-02-2

Cena: 39,90 zł
Promocja: 32,00

Afazja polska 2 jest próbą zmierzenia się z nieopowiedzianą lub słabo znaną historią XX wieku. Wychodząc od konstatacji, że Polska po komunizmie przypomina człowieka, który w wyniku traumatycznych doświadczeń utracił zdolność autoekspresji oraz umiejętność określania własnego miejsca w świecie, odtwarza Przemysław Dakowicz pierwsze akty niemieckiego i sowieckiego terroru, wymierzonego przede wszystkim w polskie elity kulturalne, społeczne i polityczne.
 
Eseje zebrane w tomie koncentrują się wokół najbardziej symbolicznych wydarzeń pierwszych miesięcy II wojny światowej, widzianych wszelako przez pryzmat skomplikowanego procesu społeczno-kulturowej inżynierii, trwającego od jesieni 1939 roku do przełomu lat 80. i 90. minionego stulecia. Czytelnik przemierza wraz z narratorem ulice obleganego przez Sowietów Grodna, towarzyszy w ostatniej drodze generałowi Józefowi Olszynie-Wilczyńskiemu oraz kapłanom z katedralnej kapituły w Pelplinie, staje nad zbiorowymi grobami Piaśnicy i Szpęgawska, obserwuje z bliska wyborczą farsę na wschodnich ziemiach II Rzeczypospolitej zagarniętych przez ZSRS. 
 
Opisowi przeszłości towarzyszy tu refleksja nad Polską współczesną, podejmującą – chaotycznie i nie w pełni skutecznie – próbę skonfrontowania się z nieprzepracowaną traumą, zrozumienia doświadczeń minionych dziesięcioleci i zrekonstruowania utraconej zbiorowej pamięci.
 
 
 
W ciągu niespełna roku sięga Dakowicz już po raz drugi w samo rzeczy sedno. Mianowicie w Afazji polskiej, jak chwilę przedtem w esejach przewodnich Obcowania, rozpoznaje on i definiuje stan obecnej kultury narodowej jako wypadkową dwu bezpośrednio po sobie następujących procesów dewastacji. Wprawdzie różnią się one naturą i, by tak powiedzieć, oprzyrządowaniem retorycznym [...], lecz w ostatecznym rezultacie jednako wydrążają polską kulturę z właściwej jej substancji i rozrywają jej historyczną ciągłość. [...]
Napisał Antoni Libera: „Ta książka powinna się stać lekturą obowiązkową”. Dopowiadam: u nas i u naszych sąsiadów, bliższych i trochę dalszych, do których również została intencjonalnie zaadresowana.
 
dr Tomasz Burek, z posłowia do 1. tomu Afazji polskiej
 
Tak jak Mała Zagłada nowoczesna jest również forma Afazji polskiej. Eseje Dakowicza należałoby postawić obok takich prac jak Festung Warschau Elżbiety Janickiej. Obydwie ukazują przeszłość poprzez fakty i przekazy mniej znane, materiały biograficzne, dokumenty i źródła, szukają drogi do ożywienia ludzkich losów, do ofiar pomordowanych przed 70 laty; zapraszają czytelnika do opowieści o konkretnych życiorysach i konkretnych miejscach. I Festung Warschau, i Afazja polska świadczą w imieniu tych, którzy czynić tego nie mogą.  […]
Jeśli powaga ma powrócić na obszar młodej sztuki, to za sprawą książek takich jak Afazja polska. Nawet jeśli nie akceptujemy w jakiejś części poglądów ich autora, milczenie nie jest dobrą reakcją. Wbrew pozorom – zwalnia z myślenia. 
 
prof. Sławomir Buryła, Miesięcznik „Znak”, marzec 2016, nr 730
 
Czas mitu – w przeciwieństwie do czasu historii – nie jest linearny, lecz kolisty właśnie. Rzeczywistością, w której historia i mit zostają scalone w jedno, jest epos. Bo historia się nie powtarza. Historia się nawarstwia. Jej krąg rośnie w rytmie konsekwentnej logiki, można by rzec – logiki sacrum. Aby to się dokonało, trzeba odbudować wspólnotę, bo epopeja, jakkolwiek ma zazwyczaj swojego konkretnego autora, jest owocem doświadczenia zbiorowego. Toteż dramatyczne pytanie Dakowicza – „Gdzie jesteś, Polsko?” – wymaga odpowiedzi, do której twórca Łączki zobowiązuje siebie i swoich czytelników. 
 
Agnieszka Czachowska, „Twórczość” 2015, nr 12
 
Autor Afazji polskiej nie poprzestaje na diagnozie, podejmuje terapię. Z bezlitosną determinacją, krok po kroku, przywraca bolesną świeżość niechcianym wspomnieniom, włącza je w nurt rozważań nad współczesnością, czyni z nich podstawę namysłu nad jej prawdziwym obliczem. […] [P]odsuwa nam te krwawe obrazy ginącego w konwulsjach świata nie po to, byśmy niczym żona Lota zastygli ze zgrozy, spoglądając wstecz. Usiłuje uruchomić naszą dziejową wyobraźnię, zmusić nas, byśmy ją wykorzystali, prowadząc namysł nad naturą rzeczywistości, w której na co dzień żyjemy. Byśmy użyli instrumentów poznania zalegających teraz bezużytecznie w lochach wzgardzonej pamięci, niezbędnych dla prawidłowej oceny naszej sytuacji. Dlatego Afazja polska jest książką pierwszorzędnej wagi i już dzisiaj powinna się znaleźć w kanonie lektur obowiązkowych. 
 
Wanda Zwinogrodzka, „W sieci” 2015, nr 25
 
To prawdziwie „mądra książka, pomagająca znosić ból i nieszczęście”. Imponujące bogactwo odwołań intertekstualnych i zadziwiająca swoboda w posługiwaniu się nimi nie tworzą tutaj nawet pozoru postmodernistycznej dezynwoltury, lekceważenia sensu i wszechobecnego relatywizmu aksjologicznego. Wręcz przeciwnie, w dziele Przemysława Dakowicza wszystko zostało podporządkowane wzniosłemu celowi, jakim jest [...] odsłanianie trudnej prawdy o naszym, polskim losie. 
 
Janusz Nowak, „Topos” 2015, nr 5
 
Zadaje Dakowicz pytania. Mam wrażenie, że ta książka składa się z samych pytań: „Po pierwsze więc, »duch narodu polskiego«. Czy istnieje coś takiego – jakiś byt, cecha narodowa wspólnoty, jej entelechia?. Jeśli tak, gdzie się ukrywa? Co decyduje o żywotności »ducha narodu«?”. W odpowiedziach też nie jest pewien, ale czy ktokolwiek z nas, ktokolwiek z tych, którzy o Polsce chcą rozmawiać poważnie, jest dziś w stanie powiedzieć: tak, wiem, gdzie jesteśmy, jakie to państwo, do czego można je przyrównać. Dzięki Bogu, Dakowicz nie ma tej pewności, co najwyżej odnajduje jakieś paralele. Bo może w jego wątpliwościach, jak w lustrze, odbijają się nasze niepokoje? 
 
Wacław Holewiński, „Gazeta Polska” 2015, nr 29
 
Pierwsze lata „naste”  XXI w. obfitują w eseistykę Przemysława Dakowicza. […] Zwraca uwagę poezja łódzkiego polonisty (m.in. Teoria wiersza polskiego, Place zabaw ostatecznych, Łączka, Boże klauny). Gdybym miała wskazać najbardziej godne polecenia książki, ponadczasowe, poruszające najszerszą problematykę, pogłębione filozoficznie – to bez wątpienia byłyby to Obcowanie i Boże klauny. Kieruję się jednak przede wszystkim kryterium przydatności dla uniwersyteckich literaturoznawców. Jeżeli zapytano by o najodpowiedniejszą książkę dla kogoś, kto chce rozumieć całokształt polskiej kultury naszych czasów, wtedy trzeba by pewnie wskazać Afazję polską. Wkomponowuje się ona w szereg takich poważnych prób namysłu nad kondycją moralną kraju, jak Gospodarka wyłączona Kazimierza Wyki, Etos społeczny literatury polskiej Andrzeja Kijowskiego, Esej o duszy polskiej Ryszarda Legutki. Są to tytuły, które mają szansę na trwałe przejść do historii literatury, nie trafiając do lamusa.
 
prof. Dorota Heck, Recenzje bez cenzury, Lublin 2015
 
Afazja polska – wybitny cykl historycznych esejów (...) Wychodząc od tragicznej postaci Adolfa Cichowskiego z Dziadów części III, stawia tezę o polskiej afazji, o naszym porażeniu mowy, o zakłamaniu, przemilczeniu, niewypowiedzeniu tragedii XX w. Odzyskanie pamięci, odzyskanie mowy zdaje się autorowi podstawowym warunkiem budowania naszej współczesnej wolności.
 
Andrzej Horubała, "Do rzeczy" 2016, nr 20

Patronat medialny: